امانت

ریحانه قشنگ من. چقدر زود گذشت و تو بیست روزه شدی. چقدر این روزهای در کنار تو بودن شیرین بود. انقدر شیرین که همه ی سختی های بارداری و زایمان و خستگی ها و بی خوابی های بعدش از یادم رفت. نمی دانم واقعا مادر بودن چه حسی است. ایا همین عشقی است که من به تو دارم و هر شب چندین بار به خاطر تو از خواب بلند می شوم تا فقط نگاهت کنم و مواطبت باشم. یا باید چیزی فراتر از این باشد؟

ریحانه مامان. تو امانت خدا پیش ما هستی. هر وقت به دستها و صورت زیبای کوچیکت نگاه می کنم دلم می لرزد. می ترسم نتوانم از عهده این امانت بر بیایم. می ترسم فردای قیامت به خاطر قصور در تربیت این فرشته پاک و معصوم بازخواست بشوم. می ترسم باغبان خوبی برای این گل نباشم. چقدر امانت داری سخته! سخت! سخت! سخت.

ریحانه. گل زیبای من. مادر عاشق نگاههای معصوم توست. همیشه معصوم بمان.