ماه هفتم

سلام کوچولوی مامان. دختر نازنازی من. خوبی مامان من؟ قشنگم. الان 6 روزه که وارد ماه هفتم شدی. یعنی 6 ماه و 6 روزه که تو دل مامان هستی. چقدر زود گذشت و این ماههای باقیمانده چقدر دیر می گذره! چقدر منتظرم که زود زود بیایی تو بغلم مامانی. راستی دیروز به بابایی می گفتم اینقدر من به دخترم می گم  عزیز مامان ،دختر مامان، گل مامان که تو سه ماهگی زبان باز می کنه و میگه مامان! ولی بابا رو حالا حالاها یاد نمی گیره! حالا سه ماهگی نه ولی چهار پنج ماهگی که میگه!

این روزا اینقدر تکون خوردن هات زیاده که نیازی نیست دستم رو بذارم رو شکمم تا حست کنم. همین جوری وول می خوری و این ور اون ور میرگاهی زیر شکمی گاهی بالای ناف . بعضی وقتها هم میری اون گوشه ها! مامانی قربونت بره.

هرچی به بابایی میگم بیا نگاهش کن ببین چه شیطونه اصلا توجه نمی کنه. میگه این نفسهای خودته! بیچاره مردا! هیچ وقت این حسهای خوب رو درک نمی کنن!

شنبه تخت و کمدت رو آوردن. اینقدره نازن. خودم رنگ و مدلش رو انتخاب کرده بوذم  سفارش داده بودم. بعدش هم صد بار بابایی رو بردم و بهش نشون دادم ه ببین این مدل تخته اون مدل کمده این رنگ رو کنار اون پوست پیازیه گذاشته و ... تا کلافه شد . حالا حتما هزار بار خدا رو شکر می کنه که بلاخره آماده شدن و دیگه نمی خواد الکی بیاد تو مغازه ها بچرخه!

راستی شبا منو بابایی تو اتاق تو می خوابیم! تو اون دو سه متر جای باقیمونده! اینقدر هم ذوق میکنیم که خدا می دونه!

مامانی زود زود بیا که دلم خیلی برات تنگیده!